Arxinas

Hoxe hai un ano que sentín o pracer do percorrer do pó de sílice polas miñas veas e que acadaron por encher a miña ialma...

Adico estas liñas, que falan en verso soñando con ser poema, ás miñas compañeiras e compañeiros de labouras como aprendices de canteiros, os “guiche arxinas”, ó noso Mestre, o “Buxa Arxina”, Xosé, e a toda a equipa do Patronato Municipal Beiramar de Moaña. 

Que saibades que tedes un oco na “miña pataquiña” para sempre !

Cruceiro de Abelendo. Agosto 2019___Traballo da equipa do obradoiro de cantería do Patronato Municipal Beiramar de Moaña.

ARXINAS

< O tempo fala nos recunchos da pedra.

Millóns de graos formando a mole,

e eu, querendo aprenderte...

Escabullando, ollando, respirándote.

Millóns de historias na miña cabeza,

e eu, querendo aprenderte...

Déixome levar e de guiar a ferramenta.

Millóns de repineques buscando a forma,

e eu, querendo aprenderte...

Iluso de min que só tiña que ser eu,

pra acadar de aprenderme...

Agora levo pó de sílice nas veas,

e tras nove meses, parín pedra...> 

Nel Pena